نمانامه – «ضد» دومین ساخته امیرعباس ربیعی به تهیه‌کنندگی محمدرضا شفیعی است که با درونمایه سیاسی و حال و هوای دهه ۶۰ روی پرده می رود تا محل قضاوت سینماگران و اهالی رسانه باشد.
ربیعی که پیش از این با «لباس شخصی» در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر کاندیدای بهترین فیلم اول شده این بار به سراغ برهه مهمی از تاریخ سیاسی ایران در ابتدای شکل گیری نظام جمهوری اسلامی پس از انقلاب رفته و همانطور که در خلاصه داستان «ضد» آمده : «بعضی آدم‌ها می‌توانند بر ضد هدفی باشند که همه می‌پندارند در خدمت آن هستند. این ضد می‌تواند حذف یک نفر یا یک ملت باشد». قصه خود را از دنیای سیاه و سفید آدم هایی تعریف می کند که در بستر اتفاقات سیاسی می خواهند عاشقی کنند.
این درام سیاسی که به قلم حسین تراب‌نژاد نوشته شده در حقیقت درباره عشق خاموشی ست که در دل حوادث ملتهب سال های ۵۹-۶۰ دوباره شعله‌ور می‌شود. قصه این فیلم از زمستان سال ۵۹ شروع می‌شود و تا تابستان ملتهب سال ۶۰ ادامه پیدا می کند.
«ضد» اگرچه توانسته فضا، موقعیت ها و آدم های ۴۰ سال پیش را با کمترین نقص برایمان زنده کند و با اضافه کردن چاشنی عشق، تلخی رویدادهای آن سال را اندکی کم کند اما روایت سیاسی خود را با ایراد و اشکال هایی بیان می کند که قابل توجه است. این فیلم در واقع با اسلام سیاسی که بن مایه حرکت های انقلابی و در حقیقت مانیفست مرکزی جمهوری اسلامی است کاری ندارد و حزب جمهوری اسلامی که معرفی می کند؛ ضعیف، نفوذپذیر و متزلزل است. از آن سو منافقین «ضد» هوشمند و صبور از کار درآمده اند. شاید به همین دلیل هم بیشتر تلاشی شده ست برای رسیدن به سطح استاندارد یک فیلم سیاسی با فکت های تاریخی دقیق اما این تلاش با پیرنگ ضعیف و کاراکترهایی که هیچ کدام برجستگی خاصی به دیگری ندارند در حد تلاش باقی مانده و جلو نمی رود.
به نظر می رسد ضد مسیری مانند «ماجرای نیمروز» و «سیانور» را برای خود ترسیم کرده اما در حقیقت درام دندان گیری که بتواند مخاطب را تا آخر فیلم به دنبال خود بکشاند ندارد و به همین دلیل از تکرار فیلم‌های مشابه خود هم جا می ماند.
در این فیلم که محصولی از سازمان سینمایی سوره حوزه هنری است بازیگرانی همچون مهدی نصرتی، لیلا زارع، لیندا کیانی، نادر سلیمانی، مهشید جوادی، مجید پتکی، روزبه رئوفی، عماد درویشی، شیرین آقاکاشی و امین خانی جلوی دوربین رفته اند.
ارسال دیدگاه
در انتظار بررسی : 0