«شنای پروانه» فیلمی خوش ریتم با بازی‌های درخشان

رضا صائمی
پایگاه خبری نمانامه: «شنای پروانه» با پشتوانه تجربه‌های مستندسازی محمد کارت گره خورده و در تداوم دراماتیک آن است. فیلم به بازنمایی آدم‌های شرور و به اصطلاح گنده لات در جنوب شهر می‌پردازد، اما رویکرد آن نه صرفا نقد این طیف اجتماعی که اساسا نقد گنده لاتی و قدرت طلبی فردی در هر حوزه‌ای است.
.
فیلم واجد قهرمانی است که از دل ضد قهرمانی بیرون آمده و از قربانی خشونت شدن به قهرمانی علیه خشونت بدل می‌شود. فیلم هم واجد تعلیق بیرونی است هم تعلیق درونی که حاصلش خوش ریتمی اثر است که نفس به نفس مخاطب پیش می‌رود و گاهی نفس‌گیر می‌شود. فیلمی با بازی‌های درخشان از نقش‌های کلی و کلی نقش‌های کوتاه و تأثیرگذار و در نهایت پایانی عالی. «شنای پروانه» گرچه ملتهب از صحنه‌های خشن است، اما قصه‌ای ضد خشونت دارد.
.
افشین علیار
محمد کارت بعد از ساخت چند مستند، «شنای پروانه» را به عنوان اولین اثر سینمایی‌اش ساخت. اثری با مضمون اجتماعی که گوشه‌ای از التهابات خشونت برانگیز جامعه را نشان می‌دهد. مهمترین نکته در «شنای پروانه» فیلمنامه بی‌نقص آن است. اساسا فیلمسازان اولی در قصه‌گویی و فیلمنامه کم می‌آورند و مجبور می‌شوند از خرده پیرنگ‌ها و یا تکنیک ساختاری استفاده کنند، اما «شنای پروانه» در یک مسیر مشخص حرکت می‌کند.
.
شخصیت‌ها به درستی معرفی می‌شوند و کارکرد شخصیت‌ها در تداوم داستان نقش مهمی دارد، بستر سازی داستانی برای خلق چنین فیلمی نیازِ مهمی به رویکرد روانشناختی آدم‌ها دارد و فیلمساز به درستی توانسته از موقعیت جغرافیایی این آدم‌ها بهره‌گیری کند و با خلق یک حادثه، اتفاق‌های دیگری را در راستای موضوع اصلی به فیلم اضافه کند، فیلمساز در به کارگیری موقعیت‌ها آنچنان از لحاظ ساختاری و خلق موقعیت سنگ تمام گذاشته است که نمی‌شود حتی یک لحظه چشم از پرده برداشت به طوری که تداوم و پیگیری رخدادها و ایجاد بحران در شکلی نمایشی امکان همذات پنداری به مخاطب می‌دهد.