سه دیدگاه درباره فیلم «بی‌صدا حلزون»!

مجتبی اردشیری
فیلم شریفی است اما روایت، مایه لازم برای یک فیلم استاندارد ۹۰ دقیقه‌ای را ندارد. ویژگی قابل ستایش فیلم، عدم‌ جسارت درام در اشاعه به ابعاد اجتماعی و تسری آن به جامعه روز است. فیلم، حد و اندازه‌های خود را شناخته و فراتر از تمرکز داستانی عدول نمی‌کند. ضمن اینکه از نقصان‌های فیزیکال آدم‌هایش، فرصت‌طلبی نکرده و به نفع انسان‌های نرمال قصه‌اش فضاسازی نمی‌کند.
.
افشین علیار
«بی‌صدا حلزون» می‌توانست فیلم خوبی باشد، اما دلیل خوب نبودن این فیلم و متوسط بودن آن در ضعف فیلمنامه خلاصه می‌شود. بهرنگ دزفولی‌زاده که سابقه عکاسی در سینما دارد با مضمون عکاسی و آتلیه اولین فیلم سینمایی‌اش را ساخته است.
.
«بی‌صدا حلزون» قصه لاغر و کم جانی دارد و فیلمسازش برای قصه‌گویی تلاشی نکرده است اگر چه ایده می‌تواند جدید و بکر باشد. پدر و مادر ناشنوایی که بر سر شنوا شدن پشر کوچکشان اختلاف نظر دارند، اما این ایده در سطح مانده است و نمی‌تواند به سمت و سوی مشخص و هدف داری حرکت کند، اساسا با فیلمی طرف هستیم که انگار برای یک فیلم بلند سینمایی عناصرهای متعددی را کم دارد به همین دلیل «بی‌صدا حلزون» کشش دراماتیکی که بتواند مخاطب را درگیر موضوع و روند قصه کند، ندارد.
.
فیلمساز سعی کرده درباره یک موضوع خاص فیلم بسازد، اما خاص بودن این موضوع او را تحت تأثیر قرار داده است. شکل گیری فیلم اگر چه به عنوان یک تجربه ساده و روان محسوب می‌شود، اما این دو عنصر در پدید آمدنِ یک اثر سینمایی نمی‌تواند تأثیرگذار باشد.
.
وحید فرازان
یک فیلم اولی دیگر که کستینگ خوبی دارد و ملودرامی دلنشین است و با آرایش صحنه و نوع کارگردانی و محدودیت لوکیشن بیشتر تنه به تنه‌ تله‌فیلم می‌زند تا فیلم سینمایی. هانیه توسلی در نقش یک ناشنوا به خوبی از عهده‌ نقشش برآمده و کودک خردسال فیلم هم بازی دلنشینی دارد.