دسته دختران؛ سوگلی ناامید کننده جشنواره فیلم فجر!

به قلم: جبار آذین

نمانامه – بیش از دو دهه است که در ایام برگزاری جشنواره فیلم فجر درباره هیچ فیلمی نمی نویسم و نقد و تحلیل آن ها را به زمان اکران عمومی و تماشای مردم موکول می کنم و اساسا به شبه نقدهای جشنواره ای باور ندارم و این نوع نظریه پردازی را تاثیرگذار نمی دانم. و سال ها است که فیلم های جشنواره فیلم فجر را نه در کاخ و قصر! که در سینماهای مردمی و در کنار مردم تماشا می کنم.

امسال هم قصد نوشتن در مورد فیلم ها را نداشته و ندارم، ولی به دلایلی و از جمله روشنگری به یک، دو فیلم پرداخته ام، به عنوان نمونه فیلم بیرو و اکنون فیلم دوم منیر قیدی که با نام «دسته دختران» به نمایش در آمده است.

فیلمی که به گونه ای در امتداد فیلم خوب نخست این سینماگر «ویلایی ها» قرار دارد. دسته دختران در مقایسه با دیگر فیلم های این دوره از جشنواره پر مساله و پر مشکل و مبتدی فیلم فجر و فیلم های متوسط و ضعیف آن، فیلم بدی نیست و من در نظرخواهی خبرگزاری ایرنا و روزنامه ایران از پنج سه ستاره، سه ستاره به آن داده ام که به معنای خوب بودن فیلم است.

با اینهمه این امتیاز به فیلم دوم قیدی به معنای بدون عیب و نقص بودن آن نیست. به ویژه که از منظر محتوا و ساختار هنری از ویلایی ها عقب تر است. جشنواره چی های دوره چهلم فیلم فجر که در برگزاری جشنواره ناتوان بوده اند، برای دسته دختران خواب ها دیده و جوایز متعددی برای آن، به سلیقه و فرموده و سفارش! کنار گذاشته اند.

البته دسته دختران ار نظر مضمون و محتوای دفاع مقدسی و طراحی صحنه قابل اعتنا است، اما از نظر داستان پردازی، فیلمنامه، پردازش شخصیتها، ساختار دراماتیک فیلم و فیلمنامه و تدوین مشکل دارد و به همین دلایل تخم سیمرغ هم به آن تعلق نمی گیرد، چه رسد به سیمرغ!

با این حال هدف آقایان، علم کردن این فیلم و چند فیلم خودی دیگر است. در خصوص فیلم ها و دسته دختران، هنگام نمایشی عمومی آنها خواهم نوشت و در این مجال، همین مختصر بس که سوگلی آقایان آش دهن سوزی نیست و چنگی به دل نمی زند و اگر به صورت مجرد و جدا از فیلم های جشنواره بررسی شود، ضعف های آن بیش از نقاط قوتش عیان خواهد شد!