توزیع وام های دولتی بین برخی از سینماگران

ماجرای توزیع وام های دولتی بین برخی از سینماگرانی که هنوز الفبای فیلمسازی را هم درست یاد نگرفته اند و مشارکت نهادها و سازمانهای دولتی در ساخت فیلم های ضعیف و نفروش، داستان تازه ای نیست. آن هم در حالی که بسیاری از فیلمسازان مستعد و پیشکسوت برای ساخت فیلم خود سالهاست گرفتار تهیه سرمایه هستند. در چنین شرایطی پول های دولتی بدون انجام کار کارشناسی لازم و گاه بنا به ملاحظات و مصلحت های بی مورد، به پای فیلم های ضعیف ریخته می شود تا ضرر مالی هنگفتی را به سینمای نحیف ایران تحمیل کنند.

در تازه ترین مورد از این دست نمونه ها، فیلم «صدای منو می‌شنوید؟» ساخته صادق پروین آشتیانی را باید مثال زد که بعد از یک هفته اکران هنوز یک میلیون تومان هم نفروخته است. فیلمی که ۲۲۵ میلیون تومان از بنیاد سینمایی فارابی بابت مشارکت پول گرفته و بعد از سه سال در نوبت اکران ماندن به دلیل کاستی های ساختاری، امروز در حالی روی پرده رفته که فقط ۵۰۰ هزار تومان فروخته! ضمن اینکه با توجه به بازخوردهای منفی نسبت به این فیلم و سالن های خالی نمایش دهنده آن، تصور نمی رود بتواند در خوش بینانه ترین حالت از مرز دو میلیون تومان هم بگذرد! باید دید واقعاً چرا در غیاب کارگردانان مطرح سینمای دفاع مقدس، وام های دولتی به پای این دست فیلم ها ریخته می شود.

این بنیاد بیش از یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون تومان هم در سال ۹۴ به فیلمی در حد و اندازه «امکان مینا»(کمال تبریزی) کمک مالی با عنوان «مشارکت» کرد که حتی نیم میلیارد هم در سال ۹۵ نفروخت! اینها تنها نمونه هایی از مشارکت های فارابی به عنوان یکی از نهادهای دولتی در سینما برای ساخت فیلم هایی است که قدرت جذب مخاطب ندارند و بعضاً حتی با عتاب های شدید از سوی منتقدان نواخته می شوند. فیلم هایی که حتی با احتساب فروش حق رایت شبکه نمایش خانگی و … نیز بعید است نیمی از پول های هدر داده شده را زنده کنند.

فارابی سال گذشته نیز با مشارکت سه میلیارد و ۶۰۰ میلیون تومانی از فیلم «غلامرضا تختی» که در اکران عمومی زیر دو میلیارد فروخت، نشان داد باید تجدید نظری جدی در مشارکت های مالی خود در تولید فیلم ها و اعطای وام های بالا به فیلم های نفروش و یا ضعیف داشته باشد. ضمن اینکه اگر تنگنایی هم برای اعطای اجباری وام و انجام مشارکت در تولید برخی از این آثار ضعیف وجود دارد، به نظر باید برای صیانت از بیت المال از سوی مدیران سینمایی، ضمن آسیب شناسی دقیق و بدون تعارف، روشنگری در این زمینه صورت گیرد.